her hikayenin bir BAŞLANGIÇ'ı olmalı...

Merhaba Sevgili arkadaşlar.. Akıp giden günlerime tanıklık etmek için buradasınız..
Nereden başlayayım. Ben Ragıp Özlem'in hayali arkadaşı, Oğuz'un hayali kuzeni ve Rıfkı'nın çok kadim bir dostuyum. Özlem bundan 13 yıl kadar önce karanlıktan çok korktuğu için beni yaratma kararı almıştı, öyledir ki daha ne olduğumuza karar veremeden bir baktım ki büyümüş peynir gemisi işine bile girmişim. Neyse konumuz bu değil ama ilerleyen günlerde anlatmayı düşünüyorum.

Öncelikle belirtmek isterim ki ben bu feysbukı ve bir süre sonra yayın hayatıma başladığım blog camiasını pek bir sevdim, yeni insanlarla tanıştım, bir sürü güzel kızla vakit geçirdim ama hayali birisi olmak çok zorluyo beni. Blog yazmaya başlamak istedim bilgisayarı açmak bile imkansız benim için. Birisinin gelip tuşa basmasını beklemek ne kadar zor biliyor musunuz. Bunun da ötesinde düşünsenize ne arkadaşlarla nargile içebiliyorum, ne bir okey, tavla, batak.. Oğuz abim saolasun bana frp öğretti, şimdi Cthulhutech oynuyoruz beraberce ama zarları kendim atmak da istiyorum. Hayalden olmak bu sebeplerden dolayı çok zor, saolsun Rıfkıcım böyle zamanlarda hep yanımda oluyor elimden tutuyor. Oğuz abim onu çok iyi yetiştirmiş, çok bilgili. Özlem ablamda saolsun ecnevi kızlarla tanışmama yardımcı oluyor, ingilizce öğrenemedim o yüzden zorluk yaşıyorum. İnanın hayat bana çok zor hele büyüdükçe ve hayata atılmam gerektikçe. Bir taraftan iş baskısı, diğer taraftan ufaktan başlayan evlenmelisin baskıları off çok yıpratıyor beni. Anlatamam size sürekli hayatım dolu, kendime vakit ayramıyorum bile. Varsın yoksun hep başkaları tamam hayali bir varlığım ama daha yaşım kaç ki gerçek hayata atılmak diye tutturmuş gidiyorsunuz.

Tabi hayalden olmanın güzel tarafları da var mesela istediğim an, istediğim yerde olabiliyorum. Bu gerçekten çok güzel, Özlem ablamı özlediğimde onun yanına, Oğuz abimden hayat dersleri alıyorum ve Rıfkıcığımla birlikte "peynir gemisi tershanemizde" çalışabiliyorum. Ancak yinede bazen yoruyor beni bu hayat, bir çok şey anlamsız geliyor. Mesela ben bu hayalden varlığımla mutlu olacak şeyler bulabilirken insanlar aslında her şeye sahip oldukları halde neden hep üzgünler anlayamıyorum. Yaşadıkları hayat her ne olursa olsun o kadar güzel olmasına rağmen neden hep sessiz sessiz ağlıyorlar? Oysa sahip oldukları için birçok şeylerini feda edecek benim gibi birçokları var. Sanırm benim ve Rıfkıcığımın görevi de bu, değer verdiklerimizin üzülmesini engellemek. Bu yüzden devamlı çalışıyoruz.

Şimdi gitmeliyim, Rıfkı peynir gemilerini lafla yürütmek için yeni bir makine üzerinde çalışıyor, yardımıma ihtiyacı olabilir..

Son söz olarak kendinize iyi bakmanızı isteyeceğim ve canınızı sıkmayın ihtiyacınız olursa elimden geleni yapmaya hazırım..

Sevgiyle kalın

Ragıp TheDark

not: bu fotoğraflarda ki çocuk benim işte :)