İş bulamama

Merhaba sevgili dostlarım yine ben. Gene bir sürü şey oldu hayatımda. Yahu ben neden normal sakin bir hayat yakalamıyorum. Bende istiyorum her gün balık tutmaya gitmek ve tutamayınca köşedeki balıkçıdan iki kilo istavrit alıp eve dönmek. Böyle sıradan şeyler yapmak istiyorum artık. Gerçekten çok yoruldum. Atlası boş verin sanki dünya benim sırtımda. Hayır, dünya kocaman, ağır bir de eşşek. Nasıl kamburum çıktı anlatamam. Çok gevezelik yaptım en iyisi ben konuya döneyim.

Hepinizin merak ettiği gibi (sanırım, yani belki, yahu kimse mi merak etmez) eve döndüm sonunda. Meğerse peşimde uzaylılar yokmuş veya ailem beni uzaylı sanmıyormuş. Sadece bana grip aşısı yapmaya çalışıyorlarmış. Üzerlerindeki o garip elbise de korunmak içinmiş. Diyeceksiniz yuh artık ne gerek var bu kadar şeye ben de hemen açıklayacağım. Geçen sene bana grip aşısı yapmaya çalıştıklarında o iğne herkese en az 3 kere saplanmıştı. Nasıl mücadele ettiysem üç morarmış göz, iki kırık kemik, 4 baygın insan vs olmuştu. Haklılar tabi. Neyse eve dönünce birçok sorun çözüldü ama başladı başkaları.

Efendim bildiğiniz üzere ben çok uzun zamandır çalışıyorum. Okuldur üniversitelerdir falan derken boş vaktim kalmıyor hiç. Askerden dönünce zaten sevgilim de yok, kendimi çok büyük, kocaman, eşek kadar bir boşlukta buldum. O kadar büyüktü ki o boşluk zannedersin tüm galaksiyi içine sığdırıp bir de paralel evrendekini de sokarsın. Bu arada paralel evrende de Ragıp var mıdır? Çok merak ettim şimdi, kafama takıldı. Belki o gerçekten balık tutuyordur. Hayır, balık tutmaya kalksam anca at nalı bulurum başka konu.  Yine saptım konudan. Kaptan caminin orada inecek var. Keşke şaka yapmasaydım. Hayır hiç beceremiyorum.

Neyse kendimi o eşek kadar boşlukta bulunca yapacak bir şey aradım bulamayınca da kendimi duvardan duvara vurmaya başladım. En sonunda dedim ki Ragıp oğlum hıyarlığın lüzumu yok, böyle mal gibi dolanıyorsun ortalıkta bak bu gidişle bir sapa balta bile olamayacaksın toparla kendini. Tabi bunun içinde tek bir yol var o da iş bulmak. Hemen büyük bir heyecanla kariyer nete açtım sivimi. Böyle doldurdum da doldurdum. İş tecrübelerim olsun, okuduğum 5 okul olsun(4 üniversite ve bir açık lise)  yanında bildiğim yabancı diller falan derken 10 sayfa öz geçmiş oldu. Dedim okuyan sıkılır bundan bende 4 punto yaptım 2 sayfaya düştü. Böylece başladım iş aramaya.

Kardeşim, arkadaşım, dayım, eniştem, yenge oğlu(o neyse artık) bana göre iş yok. Bildiğin yüz binlerce iş arasından kimse benim gibi birini aramıyor. 10 sayfa diyorum bu arada dikkat çekmek isterim. Hayır, sosyal de bir insanım. At fancluba bile üyeyim gerisini siz düşünün. Rıfkı hıyarı, merhaba Rıfkıcım nasılsın, beni tersaneye almadığı için at poposu gibi kaldım ortada. Evet, yakında atlar kovalayacak beni. Bu arada asasin krid 3 te ata biniyorum çok keyifli. Evet, bitirdim onu da. Kıskan Özlem abla :)

İnternetten iş bulamayınca zaten yalan bir dünya internet başladım kapı kapı dolaşmaya. Hayır, bir insana tüm kapılar mı kapalı olur diye düşünürken dedim bu iş böyle olmayacak Ragıp senin sahaya inmen gerek. Ben saha insanıyım ve artık sahadaki tüm boş işlerde başladım çalışmaya. İlk işim simit satıcılığı oldu. Aldım fırından çıtır çıttır taptaze simitleri açtım hemen tezgâhı. Birkaç simit sattım da, hatta iyi de gidiyordu işler ta ki martılar benim tezgâha dadanana kadar. Hayır, hayali insanım kovalayamıyorum da puştları. Hepsini yiyip bitirdiler. 

Sonra ne yapsam diye düşünürken baktım çöpçü aranıyor hemen başladım ona. İyi çöpçü oldum da kaldıramıyorum ki çöp poşetlerini. İş yalan oldu tabi. Daha sonra ben yine düşünürken bir baktım parkta güvercin yemleyicisi arıyorlar ona da başladım. İlk iş günüm, burası çok komik, sen kalk bütün yemi üzerine dök. Valla sanırım 500 tane güvercin bana saldırmıştı. Tabi bu işte yalan olunca bende arama kriterlerimi değiştirdim ve ünlü olmaya karar verdim. Hemen blogumdaki yazıları aldım koştum bir televizyon kanalına sonra bir diğerine ve ötekine. Aslında senaryom çok güzeldi ama anlamadılar. Zaten bu ülkede sanatın ne değeri var. Sanat olması için anca soyuncaz, amma meraklılarmış töbe töbe. Hayır hayali adamım gösterecek bir şeyim de yok ki. Neyse senaryo kağıtları boşa gitmedi onlardan gemi yaptım. Hepsini birleştirip yaptım ama biraz tutkalım olsaydı su almadan gidebilirdi hem Rıfkı marmutuna rakip olurdum. Evet, Rıfkı marmut çok yakışıklı demek.

Bu arada bir biyokimya genetik firmasına girdim Racoon City de genetik mühendisi oldum. Orası garip bir yer. Kim daha güçlü, daha aptal, daha pis kokulu zombiyi yapar diye yarış içindeler. Tabi ben zombiden anlamam. Frpden filmlerden, resident evildan bilirim o kadar. Öyle bir zombi yaptım ki eşşek sizi inandırsın tam 16 tane kafası vardı ve hepsi birbiriyle kavga ediyordu. Tabi böyle olunca oradan da tiridine edildim. Böylece bir aydınlanma yaşadım ve gidip halay başı oldum. Tiridine tiridine tiridine bandım diye diye ne düğünlerde oynadım sonra bir baktım yok efendim gelinin yeğenine sarkmışım, yok efendim tüm güzel kızları etkilemişim, yok efendim gelin evlenmekten vazgeçmiş. Oradan da atılınca düşün düşün budur işin diyerek kapandım odama. Sonra oda olmaz deyip Tibete gittim. Dedim en azından budist olayım ancak adana yemek istediğim için oradan da atıldım. Ne biçim memleket orası adana yok, iskender yok, köfte yok hayat mı bu? En azından kitap falan yazardım budistlikte iyi para var. Atı satan bilge diye kitap da yazardım ama kısmet değilmiş.

Bu arada bir hastanede profesyonel hasta olarak başladım güzel hasta olamıyorum diye kovuldum. Hayali adamım nasıl hasta olabilirim ki? Sonra bir televizyon moda programında sunucu olmuştum ki tercihlerimi beğenmediler ve oradan da ayrıldım. Lan şerefsizler üç kuruş için tercihlerimden mi vazgeçeceğim. Evrimselleştirici olarak işe girdim sümüklüğü böceği sümüksüz böceğe evirdiğim için atıldım.  Hayır, iyilik yaptım onlara verdim Defluyu, Terrafluyu geçti gripleri anlamadılar. Hele bir ıhlamur yaptığım sahne var ki izleyen gözyaşlarına hâkim ( evet bilge tanrı yerine yargıç, egemen demek istedim aptal word) olamadı.  Daha sonra dedim ben mucit adamım bir şeyler bulmalıyım sonra bir şeyler buldum elbette o da global düzeyde şirketlerin işine engel olabileceğim için elimden çalındı. Hayır, o kadar da güzel plandı. Milyar, milyor, trildon dolarlarım olabilirdi. İşin kötü tarafı az kalsın kaseyi yoğurtla dolduruyorlardı (bunu sakın sormayın. Bak sorma dedim. Meraklı Melahat.) Bu arada afrikanın çeşitli bölgelerinde birkaç bin dönümlük şey yani santimetrekarelik arsalarım olabilir ancak onlarında hiç değeri yok. Satabilsem hoş olur ancak hala parasız pulsuzum :((

Böyle işte dostlar beş kuruş parasız, aç susuz, sevgisiz sokaklarda dolanıyorum. Tanıdık bir iş varsa eğer hemen başlayabilirim. Hayır, iş yeri değil tanıdık iş istiyorum ben. Tanıdık olacak ki yanlış yapınca anlayışlı olacak. Bu arada şunu anladım ki torpil olmadan hiçbir şey olmuyor. Yalnız kız sevici bile olamıyor insan (niye garip garip bakıyorsun öyle gayet insancıl meslek. Hiç art niyet yok. O hep senin sapıklığın bir kere.)

İş bulmak lazım dostlar sonra da at bulmak lazım. İşi bulup parayı aldıktan sonra atı da bulunca geriye avrat kalıyor hadi hayırlısı.

Öptüm hepinizi. Sizi çok seviyorum. Görüşürüz.

Ben uzaylı mıyım?

Merhaba sevgili, biricik, can pare dostlarım. Can parenin anlamını pek bilmesem de söylenişi çok güzel geldi herhalde iyi bir şeydir.  Malum askerden döneli uzun zaman oldu. Bende yazamadım size, anlatamadım yaşadıklarımı. Bunun sebebi hayatımın çok karmaşık olması falan değil. Tek bir sebebi var o da hayatımın inanılmaz derecede sıradan olması. Saçlarım rüzgarda bile dalgalanmıyor o derece. 

Her şey aynı. İşim yok gücüm yok ve ben boş boş duruyorum. Ben hayatım boyunca hiç boş kalmamışım meğerse. Üniversitelerde kaydımı dondurmuştum biliyorsunuz. Onlar da çözülmedi, hala donuk donuk duruyorlar. Kısacası hiçbir şey yapmıyorum. Sadece iş arıyorum.Bu süreci de ayrıca anlatmak istiyorum ama şimdi değil. Şimdi anlatmam gereken çok daha önemli şeyler var.

Bir süredir ailemin bana garip baktığını fark ettim. Başlarda sebebini anlamadım. Tabi zaman geçtikçe daha da garip bakmaya başladılar. Arkamdan hemen fısır fısır konuşmalar olsun efendim yaptığım her hareketin not alınması olsun. Gizli kameralar derken bayağı bir kıllandım ben. Hemen cevaplayayım, hayır sakalım çıkmadı. Bu kadar farklı davranmalarının bir sebebi olmalıydı ve bende başladım araştırmaya. Başlarda işsiz kaldığım için böyle yaptıklarını düşündüm. Sonra beni sıkıp evden kovmaya çalıştıklarına inandım. Nasıl ağladım anlatamam. İki gözüm iki çeşme oldu. O kadar ağladım ki su fabrikası kurdular çeşmelerin yerine. Nasıl para kazandılar anlatamam. Tabi ben hala çupi ile kaşınmaya devam ediyorum.

Neyse ben araştırmaya devam ederken garipliklerin sayısı arttı. İşte tükürüğümü bir kutuya hapsetmeler mi dersin idrarımı bir şişeye mi koymalar dersin tamamen çıldırdı herkes. Tabi ben nasıl korkuyorum, geceleri uyuyamamaya başladım. Evden kaçmayı düşünüyorum artık. Hayır karayiplerdeki arazimi mi öğrendiler acaba diye düşünmeye başladım. Dedim kesin beni zehirleyip paranın üzerine konacaklar. Şey karayiplerdeki arazim öyle büyük değil pek 1000 milimetre kare. Yanlış anlamayın 1000 dönüm kesinlikle değil. Hele içinden petrol hiç çıkmıyor. Bildiğin kuru toprak, ağaç bile yetişmiyor. 

Neyse konumuza dönelim. Bir gece ben uyurken bir ses duydum ve uyandım. Gördüklerim o kadar korkutucuydu ki anlatamam. Etrafımı beyaz giysili adamlar sarmıştı. Hani filmlerde vardır beyaz elbiseli adamlar deney yaparlar. Elbise onların her tarafını kaplamıştır da nefes alışverişleri böyle mekanik bir sesmiş gibi gelir ya aynen öyle. Arkada da garip bir müzik çalıyor böyle gerilim müziği gibi ama bambaşka. Beni bağlamışlar makinelere, her tarafımda kablolar. Zaten kıpırdayamıyorum hiç. Adamların ellerinde garip gurup teknolojik aletler var, böyle angut angut sesler çıkartıyorlar. Bazıların ellerinde neşterler, efendim. Elbiselerim yırtmışlar karnıma kocaman bir hedef tahtası çizilmiş (bunun sebebini asla anlamadım.) Dedim beni öldürecekler ve hemen kaçtım oradan. Hayali olunca tabi kaçmak kolay oluyor. Ancak nereye kaçarsın sen.

Haftalardır bir an bile gözümü kırpmadım. Kafeini damardan enjekte ediyorum kendime. Bu arada gitmediğim bir yer kalmadı. Paralel evrenden tutunda Hüsniye teyzenin bodrumuna kadar her yeri denedim. Nereye gitsem tam beş saniye sonra hemen arkamda bitiyorlar. Bu yazıyı nereden yazdığımı söylesem inanmayacağınız için hiç söylemiyorum. Sadece şunu söyleyeyim sayısalda 6 tutturdum. Hatta birkaç sayısalda. Sonuçları nasıl bildiğimi sormayın çünkü size geleceğe gidip tüm sonuçları öğrendiğimi, zaman makinesini NASA'dan çaldığımı ve bu yüzden uzay zaman dengesinin içine edip bir sürü paralel zaman oluşmasına sebep olduğumu hiç söylemem. Söylersem çünkü işte o zaman sonum gelmiştir. Öldürmeyi bırakın beni tarihten silerler. Hiç var olmamış gibi olurum. Aman yani.

Neyse ben anlatmaya devam edeyim. İşte ben o paralarla Karayiplerde ve Mozambikte araziler satın aldım. Dur dur bunu anlatmıyordum ben. Haftalardır uyumadım. Her an tetikteyim, çok korkuyorum. Beni parçalamak istediler. İnanabiliyor musunuz, beni parçalamak istediler. Sonra da inceleyeceklerdi. Bunu da şuradan biliyorum oradaki makineleri daha önce bir filmde uzaylıları incelerken kullanıyorlardı. Orada görmüştüm, yanımda görünce hemen tanıdım. ASD555JKL3 marka o makineyi nasıl unutabilirim ki. Hayatım tehlikede dostlar. Hem de çok büyük bir tehlike de. Sanırım benim uzaylı olduğumu düşünüyorlar. İşin daha da kötüsü buna ailem de inanıyor. Bildiğin adıma bir cadı avı düzenlenmiş. Nasıl kaçacağımı bilmiyorum. Nereye gideceğimi bilmiyorum. Zaten zaman makinesini bozmuşum ve son 3 haftayı tekrar yaşamak zorunda kalmışım. Hatta iki Ragıp aynı anda var olmayalım diye öteki Ragıp'ı öldürdüm. Katilim ben! Hem de kendimin katiliyim. Şiirde falan okuyunca kendinin katili olmak hoş gelse de inanın gerçekte hiç öyle olmuyor. Bu arada önümüzdeki haftanın sayısal sonuçlarını vereceğim ama herkes kazanınca da kimseye para çıkmaz. En iyisi ben 4 hanesini vereyim. Şanslıysanız kazanırsınız "7,19, 36,39" Gerisini de siz tahmin edin. Acaba bu sonuçlar bu hafta sonunun muydu yoksa 2017 ekiminin miydi emin olamadım şimdi.Sahi bugün günlerden neydi?

Hoşça kalın dostlar, benim için dua edin lütfen. İnanın çok ihtiyacım var.

not: bu yazıyı gelecekten yazıyorum. Evet Office yeni sürümünü çıkarmış. Evet Windows 12 ve evet düşünmatikli bilgisayarlar var ve evet hala mavi ekran veriyorlar!

not 2: ve evet Şubat artık 32 güç çekiyor :D

not 3: Galiba çok fazla Fringe izledim. Ne oluyor la bana!

32.02.2036

not 4: Evet, yanlışlıkla gelecekte ayrı bir post daha açmıştım sonra onu silip geçmişte tekrar açtım :)

Evet sevgili dostlar, ben geldim. Hala geldiğime inanamasam da geldim. Onca zaman geçti, benim için yıllar gibiydi ama bitti. Her gün duvara bir çentik attım baktım duvar mahvolmuş. İşin kötü tarafı o duvarı da ben boyadım gitmeden önce. Neyse her şeye en başından başlayayım ben. Bildiğiniz gibi ben zorunlu olmayan zorunlu askerliğimi bitirmiştim ve keyfime kalıyordum orada. Dedim ki bırakayım artık ama nerede komutanım izin vermiyor. Kaçacağımdan korkmuş olmalılar ki uzayda görevlendirildim. Tek başıma bir uzay istasyonunu koruyacaktım. Uzaya çıkmak falan güzeldi tabi, herkes yapamaz kabul ettim bende. Görevde ülkemizi ve dünyayı uzaylı istilasından korumak. İstasyonda silah sistemi falan da var. Zamanında çok uzay savaşı oynamışım sistemleri de biliyorum. Keyiflidir diye kabul ettim, gel zaman git zaman gelen giden yok. Sonra birkaç uzaylı ırkı geldi. Geçerken uğramışlar. Dünya tatlısı uzaylılar. Uzaylı tatlısı mı deseydim acaba bilemedim şimdi.

Bayağı da kaldılar benim yanımda. Tabi güzellik anlayışımıza biraz tersler ama iyi uzaylılardı. Hatta HD 189733b isimli gezegenden bir kız ile bayağı da bir yakınlaşmamız oldu tabi ağız yapısı farklı olduğu için öpüşemedik ama olsun. Oldukça değişik ve sıra dışı bir romantizm yaşadım onunla. Bunun haricinde onlara okey ve tavla öğrettim onlarda sağ olsun kendi oyunlarından öğrettiler bana. Güzeldi onlarla geçen zaman. Gittikleri zaman yine yalnız kalıyordum ama kocaman uzayda yalnız kalmak da çok sıkıcı. Hayır internet yok, wi-fi yok, 3G yok, telefon yok kimseyle de iletişim kuramıyorum. Yoksa düşünmatik ipadim yanımda skypeda yüklemişim ama kullanamıyorum. Görevi de bırakamıyorum iki dakika dünyaya döneyim de özlem gidereyim diye. Aylarca kaldım uzayda ve sadece 9 tane roket attım. Ben oraya savaşmaya gitmişim ama nerede.

Fakir bir uzaylı ırkı dünyayı istila etmeye karar vermiş. Ama adamlar fakir uzay gemilerine dokunsam parçalanıyor. Silahları bile düzgün çalışmıyor. Zaten garibanlar savaşmayı da bilmiyorsun tabancaları ile gelmişler. Meğerse onların gezegeninde su ölümcülmüş benim için sorun yok tabi. Tabi bir kaç gemilerini patlattıktan sonra teslim oldular oturduk konuştuk. Çok arabulucu bir insan olduğumu herkes bilir. Hemen sağladım barışı. Garip uzaylılardı. İstedikleri şekle bürünebiliyorlardı. Barışın kalıcı olabilmesi için onlardan birisi ile evlenmemi teklif ettiler ama ağzım bir kere yanmış kabul eder miyim. Nazikçe geri çevirdim ama inanın gerçekten zor oldu hele kız bir Latişya Casta bir Adriana Lima olunca reddetmek gerçekten zordu. Neyse bu konu çok derin az kalsın kızımızı kirlettin diye tekrar savaş çıkacaktı zor ikna ettim.

Genel olarak oldukça sıkıcı geçse de uzayda zaman ben çok şey öğrendim. Yeni arkadaşlar edindim, güzel dostluklarım oldu. Hatta HD 189733b gezegeninden arkadaşları bize kalmaya davet ettim. Tamam biraz çirkin olabilirler ve ailem alışmakta zorlanabilir ama iyi uzaylılar. Hem orada kum yerine elmas, zümrüt falan varmış gelirken birkaç kilo getirin dedim. Getirirlerse köşeyi döneriz güzel olur. Sonra uzayda yürüdüm, koştum, amuda kalktım. Bütün gezegenleri dolaştım sıra ile. Doğum günümü zaten biliyorsunuz pek bir efsaneydi. Neptün de keşfettiğim bir tepeye benim adımı vereceklermiş ayrıca. Güzel şeyler bunlar ama sizleri çok özledim. Öyle böyle değil, özlemekten yemek bile yiyemedim. Zaten uzay gemisinde yemekler kötü. Sabah akşam menemen. Birkaç tane tavuk koymuşlar gemiye bir de domates fideleri. Hep menemen hep menemen. Hayır insan kaçar koyar, sucuk koyar da çeşit yaparız o da yok. Çok düşüncesiz adamlar gerçekten.

Ben tam geminin duvarlarına çentik atmaya başlamış Emre Aydın dinlerken dünyadan haber geldi ve görevimin bittiğini söylediler. Gemiyi aya park edip atladım aşağıya. Kaç ay boyunca düştüm. Ne mesafe varmış arada düş babam düş. En sonunda geldim dünyaya. Tabi herkesi çok özlemişim şapur şupur öptüm hepsini. Oğuz abim affetti beni. Özlem ablam bir süre boyunca beni hizmetçisi olarak kullandıktan sonra affeder. Rıfkı da gemilerini baştan aşağı boyarsam ve cilalarsam affeder. Zaten Korsan Rıfat'a saç ektirdim geçenlerde. Tam çılgın korsan oldu. Saçları biraz daha uzadıktan sonra fotoğrafını çekip koyarın buraya. Rıfık zaten bebecik ona da oyuncaklar aldım bir de en büyüğünden bir biberon zaten kızdığının bile farkında değildir o. Herkesin gönlünü kazanmak kaldı geriye.

İnanın bana ben çok değiştim dostlar. Büyüdüm, olgunlaştım. Askerlik gerçekten insanı değiştiriyormuş, farklılaştırıyormuş. Şimdi en kısa zamanda yeni bir iş bulmam gerekiyor. Rıfkı beni işe kolay kolay almaz bende ona muhtaç olmadığımı göstermeliyim. Kariyernette üyelik almalıyım sanırım bir de linkeditin de alırım. Artık cv hazırlayıp gönderirim. Bir de okullarımda kaydımı yenileyip devam etmeliyim. Malum fazla kalmadı mezun olmama. Benim gibi adamı nerede bulacaklar hıııhhhh.

Neyse dostlar ben geri geldim ve hayatımı geri kazanma vaktidir. Hepinizi kocaman, şapur şupur öpüyorum. Görüşmek üzere.

Doğum günüm 2012 :))

Merhabalar sevgili dostlar. Hepinizi o denli özledim ki koğuşumda duvarlara hep resimlerinizi astım. Aslında anlatacak milyarlarca şeyim var fakat onları anlatmak istemiyorum. Neden çünkü bugün benim doğum günüm :D Her ne kadar bir uzay üssünde tek başıma olsam da olsun yine de benim doğum günüm. Tabi uzay üssünde ne işin var diye sorabilirsiniz hemen cevaplayayım. Şimdi bildiğiniz üzere ben askerlikten istifamı vermiştim ve onay bekliyordum. Aradan aylar geçmesine rağmen cevap bir türlü gelmiyordu. Tabi bu arada görevden göreve koştular beni hep. Çok örselendim bu süreçte. En sonunda dayanamayıp gittim komutanın karşısına. Dedim “bak komutan senin yaptığını kimse yapmaz. Şurada çektiğim çileyi bir ben bilirim bir de Allah. Bana yaptıklarınız delikanlılığa sığar mı?” diye sordum. Tabi pıstı karşımda benim kaslı, atletik vücudumu görünce tırstı biraz. Yani pek böyle olmamış ve ben “efendim, acaba iznimi ne zaman onaylayacaksınız?” demiş de olabilirim ama lütfen bunlara takılmayalım. Bana benim için son bir görev olduğun söyledi. Bir hayali uzaylı istilası ile karşı karşıyaymışız. Dünya da onlarla savaşabilecek bir tek ben olduğum için beni göndermek istiyorlarmış. O kadar dedim hayali arkadaşlar için zorunlu yapın askerliği diye dinlemediler.

Neyse apar topar attılar beni rokete gönderdiler uzay istasyonuna. Uzaylılar gelince ben savunacakmışım dünyayı. İşe bakın ya ülkeyi kurtardığım yetmiyormuş gibi bir de dünyayı kurtaracağım. İtiraz etmedim tabi atlayıp gittim uzaya. İşte savaştık falan bu arada uzaylılar çok çirkin. Aynı şeyime benziyor diyeceğim ama ayıp olur diye demiyorum. Neyse onlar saldırınca da beni uzaya çıkaran roket de bozuldu. Kaldım mı uzayda. Telsizler de patlamış zaten.İşte ben bu durumda kendi gölgem ile sohbet ederken geldi doğum günüm. Kimsenin gelmeyeceğini biliyordum zaten. Hatta uzaylıları bile davet etmeyi düşündüm ama çok obur onlar. Hoş nargileleri çok güzel, uranüs tütünü kullanıyorlarmış çok fena bir şey. Nasıl kafa yapıyor valla resmen kulaklarımdan çıkarttım dumanı.

Bende uzaylılarla savaşmak için bekliyorum tabi ama sevecen insanım. Savaşacağıma gittim barış elçisi oldum orada. Savaşmaya ne gerek var değil mi dostlar. Arada uzaylılar 5 çayına gelir oldu güzel ve eğlenceli zamanlardı. Meğerse sadece potasyum istiyorlarmış verdik biraz gönderdik. Onlarda gidince hayat pek bir sıkıcı oldu burada. Dünyanın etrafında dön dur hayat bu derken doğum günüm geldi çattı. Ben tek başıma doğum günü şapkamı takmışken bir baktım kapı çaldı. Kim gelebilir diye çok merak ettim. Sizde uzay istasyonunda kapı neden çalar diye sormayın bende sordum cevabını hala alamadım. Hemen gittim açtım kapıyı tabi iki kapı var içerideki hava dışarıya kaçmasın diye. Bir de baktım bir tane pasta. Ben kim gönderdi diye düşünürken bir şarkı duydum “iyiki doğdun, iyi ki doğdun, iyi ki doğdun Ragıp..” Nasıl şaşırdım anlatamam size. Uzayda bile buldular beni. Başladım iki gözüm iki damacana ağlamaya. Böyle hüngür hüngür ağladım. Ne yapayım duygusal çocuğum ben.

Tabi aldım hepsini içeriye başladık eğlenmeye. Müzikler, yemekler, pastalar, kızlar (bu bölümü anlatmayacağım üzgünüm) Vur patlasın çal oynasın eğlendik. Herkesi nasıl da özlemiştim öyle. Sonra bir daha kapı çaldı bir baktım uzaylılar gelmiş. Yine bir duygulandım, ağlamaklı oldum. Çabuk geçti ama pek sevimliler onlarda. Bizimkilerle başta pek anlaşamadılar ama sonraları tonla eğlendik. Bir de kendi güneş sistemlerin yemekler, içeçekler getirmişler hele bir de uranüs tütünü getirmişler ki yaktık nargileleri. Keyifler mükemmel ötesi. Ben ben olalı böyle bir parti görmedim valla.

Sabaha kadar eğlendik tabi sabaha doğru uyuya kalmışım. Uyandığımda bir baktım kimse kalmamış. Her tarafta leş gibi pislik dolu. Temizlemek de bana kaldı ama sorun olmuyor çöplerin hepsini uzaya attığım için burada temizlik çok kolay. Neyse dostlar gelen, gelmeyen, seven, sevmeyen herkese teşekkür ediyorum. Hepinizi gözlerinizden öpüyorum canlarım benim. Şu uzaylılara tavla oynamayı öğrettikten sonra gelmiş olurum büyük ihtimalle (kafaları almıyor hiç.) Görüşürüz canlarım, öpüldünüz. Bir de siz uzaya doğru el sallarsanız ben görürüm =))